شهر و شهر

داستانِ این کتاب در دو شهر با نقطه‌ی جغرافیایی مشترک یا به اصطلاح موازی، به نام‌های «بِسِل» و «اُلکوما» میگذرد.
قصه با پیداکردن جسد زنی در بسل آغاز می‌شود که از ساکنانِ الکوماست و کارآگاه بسل برای حل این پرونده‌ی قتل باید به آلکوما نیز گریزی بزند. شهروندان هردو شهر از کودکی می‌دانند رفت‌وآمدِ میانِ دو شهر ممنوع است، مگر به اجازه‌ی مقاماتِ «بریچ» که تنها ساختمان مشترک میان دو شهر و به‌عبارتی مرز میان آنهاست.
در ادامه پیگیری‌های کارآگاه به نتایجی می‌رسد که کم‌کم به‌وجودِ شهر سومی در فضای بین این دوشهر مشکوک می‌شود…

این رمان برنده‌ی جوایز بیشماری از جمله:
– جایزه لوکوس برای بهترین رمانِ فانتزی،
– آرتور سی کلارک،
– جایزه جهانی فانتزی و
– جوایز BSFA و Titacle Red Kitschies
– و نامزد دریافت جایزه جان دبلیو کمپبل برای بهترین رمان علمی تخیلی شد.

اقتباس تلویزیونی چهار قسمتی نیز در سال ۲۰۱۸ توسط بی‌بی‌سی تولید و پخش شد.

پاراگرافی از کتاب:
اتحادطلب‌ها هم‌چنان سعی می‌کردند مردمی را که چندان گرایشی به هدف آن‌ها نداشتند، بسیج کند. احتمالاً ‌خاطره‌ی این شب برای آن‌هایی که باقی می‌ماندند قوت قلبی می‌بود. حتماً برایشان تجربه‌ای نشئه‌آور بود که از مرزها بگذرند و رفقای خارجی‌شان را ببینند و کشور خودشان را حتی برای لحظاتی از شب و در برابر شعارهای درهم و برهم روی دیوار و زیر یک پنجره‌ی شکسته بر پا کنند. حتماً‌ تا حالا فهمیده بودند که توده‌ها با آن‌ها همراه نبودند، اما به شهرهای خودشان برنمی‌گشتند. چطور می‌توانستند برگردند؟ شرف و افتخار، نومیدی، یا شجاعت آن‌ها را وامی‌داشت جلو بیایند.

میکاییل مورکاک منتقد ادبی گاردین در وصف شهر و شهر چنین می‌نویسد:
«میه‌ویل با ظرافت استعاره‌ای از زندگی مدرن می‌سازد که در آن عادت به «ندیدن» ما را قادر می‌سازد که چیزهایی که مستقیماً بر زندگی آشنای ما تأثیر ندارند را نادیده بگیریم. اما نمی‌خواهد که ما داستان او را به عنوان یک تمثیل بدانیم بلکه آن را در قالب یک داستان پلیسی جنایی که در موقعیتی عجیب‌وغریب روی می‌دهد به ما عرضه می‌کند… میه‌ویل در این رمان بار دیگر خود را به عنوان نویسنده‌ای اصیل و باهوش اثبات می‌کند.»