روزهای آرام در کلیشی

هنری میلر نویسنده‌ای است سراپا مدرن، در طلب مدرنیته‌ای نرم و سیال، بی‌هویت؛ چراکه همان‌طور که در مانیفست کمونیست آمده: «هر آنچه سخت و استوار است دود می‌شود و به هوا می‌رود.» مدرنیته ناقص است و میلر شیفته‌ی همین نقصان است؛ شیفته‌ی آلودگی، اشتباه، گناه. او در دورانی می‌زیست که فرآیند پاک‌سازی اغلبِ دولت‌های جهان را شیفته‌ی خود کرده بود: نازی‌ها در پی پاک‌سازی اروپا از یهودیان بودند، شوروی استالینی در پی پاک‌سازی مظاهر بورژوایی بود، سیستم‌های بهداشتی مدرن در پی پاک‌سازی بشر از ویروس‌ها و باکتری‌ها، و امریکا در پی پاک‌سازی امریکا از کمونیست‌ها و سیاهان. در رمان کوتاه اما شگفت‌آور «روزهای آرام در کلیشی» هنری میلر از قضا نشان می‌دهد که هیچ‌چیز به‌جز میکروب و آلودگی و اختلاط و بی‌هویتی نمی‌تواند متمدنانه باشد.