مهرآیین اخوت

میا هیچ خاطره‌ای از آن تصادف ندارد؛  تنها پس از آن را به خاطر می‌آوَرد: بدنِ آسیب‌دیده و غرق در خونِ خود را می‌بیند، می‌بیند که او را سوار آمبولانس می‌کنند، خانواده‌اش را هم می‌بیند که…

اندک‌اندک باید خود را بازبیابد، باید بفهمد چه وضعیتی دارد، باید بفهمد چه از دست داده و زندگی‌اش چگونه خواهد بود؛ اما بدنش روی تخت بیمارستان است و خود او سرگردان و نامریی. مهم‌تر از همه آن‌که می‌فهمد خودِ او باید تصمیم بگیرد بماند یا برود.

داستانی زیبا که بی‌شک دل خواننده را به درد می‌آوَرَد اما شاید نگاهِ ما را به زندگی و خانواده و عشق تغییر بدهد.

یک روز صبح، در شهری کوچک به نام کوُلدواتِر، چند تلفن زنگ می‌خورَد. آن طرفِ خط کسانی هستند که می‌گویند از بهشت تماس گرفته‌اند؛ یکی با مادرش حرف می‌زند و یکی با خواهرش، هر کسی با عزیزی ازدست‌رفته. آیا معجزه‌ای غریب رخ داده؟ یا فریبی بزرگ در کار است؟ وقتی اخبارِ این تماس‌های عجیب پخش می‌شود، غریبه‌ها دسته‌دسته به شهر سرازیر می‌شوند تا آن‌ها هم بخشی از این معجزه باشند. شهرِ کوچک و حتا دنیای انسان‌ها با این معجزه زیر و زبر شده؛ اما همیشه در هر معجزه‌ی شادی‌بخش اندکی اندوه هم هست. همیشه در معجزه‌ای که مردم را به هم نزدیک می‌کند، اندکی تنهایی هست. مردی هست که دوست ندارد بپذیرد چنین معجزه‌ای رخ داده، چون همسرش با او تماس نمی‌گیرد تا مرهمی بر زخمِ دوری‌اش باشد؛ مادری از یادآوریِ اندوهِ فقدانِ پسرش دوباره افسرده می‌شود… اما معجزه مسیرِ خود را دارد: خبرنگاری که به معجزه باور ندارد، بیش از هر کس دیگری زندگی‌اش از نو تعریف می‌شود؛ مردی که با دیگران تلخ است، یاد می‌گیرد محبت کند؛ مردی هم یاد می‌گیرد معجزه حقیقت دارد… اولین تماس تلفنی از بهشت اثری دیگر است از نویسنده‌ی کتاب‌هایی محبوب مثل سه‌شنبه‌ها با موری و در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند و شاید جادویی‌ترین و پرهیجان‌ترین کتاب میچ البوم باشد ‌ــ‌ کتابی اسرارآمیز و مراقبه‌ای از جنسِ قدرتِ پیوندِ انسانی. روایتِ این کتاب حرکتی نرم و دل‌نشین دارد میان ماجراهای اختراع تلفن و روابط عاشقانه‌ی گراهام بل تا دنیای امروزِ ما که این‌اندازه درگیرِ این اختراع است.

شغل جوئل، نویسنده‌ی این کتاب، قصه‌گویی است. به همه جای جهان سفر می‌کند و برای مردم قصه می‌گوید. سپس روزی می‌فهمد سرطان گرفته و مدتی کوتاه بعد از آن تارهای صوتی‌اش را از دست می‌دهد و دیگر نمی‌تواند حرف بزند. این مصیبت طبعاً زندگی‌اش را به آستانه‌ی ویرانی می‌کشاند و او باید در این بین با کمک قصه‌هایی که همیشه تعریف می‌کرده و قصه‌هایی که استادش برای او می‌گوید و صد البته قصه‌ی زندگی خودش، چاره‌ای بی‌اندیشد. باید خود را بازتعریف کند.
پادشاه گدا و راز شادمانی مجموعه‌ای قصه‌ی تودرتو و بی‌نهایت ساده و حقیقی و ملموس است از زبان یکی از بهترین قصه‌گو های عصر ما و قصد دارد زندگی‌مان را به شکل داستانی زیبا برایمان تصویر کند. شخصیت‌های کتاب مشتی راهب و ببر و اسب‌های گم‌شده و گنج‌های مدفون و البته پادشاه‌ها و گداها هستند. کم‌تر پیش می‌آید سادگی ناب کتابی میخکوبمان کند و این کتاب از آن استثناهاست.

لوسی در طبقه‌ی بیست‌وچهارم زندگی می‌کند. ایوان در زیرزمین. در نتیجه طبیعی است که جایی در این میانه یک‌دیگر را ببینند: در آسانسوری که به علت رفتن برق در تمام شهر نیویورک گیر کرده. بعد از این‌که نجات پیدا می‌کنند در خیابان‌های تاریک با هم قدم می‌زنند و غرق تماشای ستاره‌های آسمان می‌شوند که منظره‌ای نادر در نیویورک است. همان ساعات اندکِ تاریکی آن‌ها را به دنیایی خیال‌انگیز می‌کشاند. اما وقتی برق می‌آید، واقعیت‌های تلخ هم همراهش هست. لوسی و خانواده‌اش به خارج از کشور می‌روند و اوون هم همراه با پدرش به سمت دیگر امریکا.

اما مدت کوتاهی که با هم سپری کرده‌اند ردی در زندگی‌شان باقی گذاشته. وقتی دست سرنوشت لوسی و ایوان را به ادینبورو و سان‌فرانسیسکو، به پراگ و پورتلند و به شهرهای دیگر دنیا می‌کشاند، این دو از طریق کارت‌پستال و ای‌میل‌هایی گه‌گاهی و تلفن با هم در تماس می‌مانند. اما آیا راهی برای رسیدن به هم دارند؟

جنیفر اسمیت، نویسنده‌ی جوان جغرافیای من و تو، نگاهی هوشمندانه به شخصیت‌هایش دارد و نگاهی حیرت‌انگیز به عشق. او در این کتاب نشان می‌دهد مرکزِ دنیا مکانِ خاصی نیست. گاهی شخصی خاص مرکزِ دنیاست.

ریچل هرروز سوار قطاری خاص می‌شود. هرروز از کنار خانه‌هایی می‌گذرد که زمانی یکیشان خانه‌ی خودش بوده. هرروز بچه‎ی شوهر سابقش را می‌بیند. هرروز می‌بیند که خانه‌اش را تغییر می‌دهند. هرروز غمگین و خشمگین می‌شود.
ریچل هرروز سوار قطاری خاص می‌شود. هرروز امیدوار است زن و مرد همسایه‌شان را ببیند که در نظر او زوج بی‌نقصی هستند. هرروز حس می‌کند که بهتر می‌شناسدشان. حتا اسم برایشان گذاشته: «جس و جیسون.» زندگی جس و جیسون نقطه‌ی مقابلِ زندگیِ سابق اوست که به طلاق و آشوب انجامید.

در رودخانه‌ی بکفورد جایی هست به نام «آبگیرِ غرق». نل آبوت مشغولِ نوشتنِ کتابی بود درباره‌ی آبگیرِ غرق و کسانی که خود را در آن کشته‌اند. مدتی بعد جسدِ خودش را در آب پیدا می‌کنند. اوایل تابستان هم دختری نوجوان به همان شکل در رودخانه مرده بود. آن‌ها اولین زنانی نیستند که در این آب‌های تیره‌گون می‌میرند، اما مرگِ آن دو رودخانه و تاریخش را می‌آشوبد و رازهایی را که مدت‌ها در عمق آن مدفون بوده بیرون می‌کشد.

حالا دخترِ نل، لینای پانزده‌ساله و تنها، مجبور است تحت تکفلِ خاله‌اش باشد، خاله‌ای که هرگز ندیده بوده، زنی وحشت‌زده با رفتارهای عجیب. او هم مجبور شده به محلی برگردد که از آن فرار کرده بود و قسم خورده بود هیچ وقت به آن‌جا برنمی‌گردد.

پائولا هاوکینز در کتابِ قبلیِ خود، دختری در قطار، نشان داد که درکِ دقیق و تیزهوشانه‌ای از غرایزِ انسان دارد و توانست با روایتِ خود میلیون‌ها خواننده را در سرتاسرِ جهان بهت‌زده کند؛ در کتابِ درون آب هم بارِ دیگر به سراغِ پیچیدگی‌ها و فریبکاری‌های عواطف و حافظه‌ی شخصیت‌هایش می‌رود، اما این بار قصد ندارد که خواننده را فقط شوکه کند. این بار از این حرف می‌زند که چرا گذشته گریبانِ زمانِ حال را رها نمی‌کند.

میچ آلبوم به‌یادماندنی‌ترین شخصیتِ خود را در این کتاب خلق کرده است: فرانکی پرِستوُ، بزرگ‌ترین گیتارنوازِ تاریخ، که هر سیمِ گیتارش یک زندگی را دگرگون می‌کند.
سیم‌های جادویی فرانکی پرستوُ رمانی است درباره‌ی پیوستنِ ما به گروه‌های مختلف و قدرتِ قریحه‌ها در تغییرِ زندگی‌مان. این داستانِ سحرآمیز از زبانِ «موسیقی» روایت می‌شود.

گات اصلاً حاضر نبود با من چشم در چشم شود.
شبِ اول گریه کردم و انگشت گزیدم و چیزی نوشیدم که از انبارِ کلرمونت کِش رفته بودم. دیوانه‌وار چرخیدم و به آسمان رفتم و ستاره‌ها را از ریسمان‌شان کَندم و به این‌ور و آن‌ور پرت کردم و پیچ و تاب خوردم و بالا آوردم.
مشتم را به دیوارِ حمام کوبیدم. شرم و خشم را در آبِ سردِ سرد شستم. بعد مثل سگی طردشده (که به‌راستی بودم) گوشه‌ی تختم کِز کردم و رعشه گرفتم و پوستم روی استخوان‌هایم لرزید.
صبحِ فردایش و همه‌ی صبح‌های بعد از آن عادی رفتار کردم. چانه‌ی چارگوشم را بالا گرفتم.
قایق‌سواری کردیم و آتش درست کردیم. در تورنمنتِ تنیس برنده شدم.
یک چلیک بستنی درست کردیم و در آفتاب دراز کشیدیم…

کادنس از خانواده‌ای قدیمی و متشخص است که عادت دارند همیشه بی‌نقص به نظر بیایند؛ حتا در چشم خودشان، حتا به قیمت پنهان‌کاری. عادتِ دیگرشان این است که همه‌ی تابستان‌ها، کل خانواده به جزیره‌ی شخصی‌شان می‌روند. بعد در تابستان پانزده حادثه‌ای رخ می‌دهد و کادنس حافظه‌اش را از دست می‌دهد. کسی از حادثه حرف نمی‌زند و رفتارِ همه از همیشه عجیب‌تر شده است. بعد تابستان شانزده اجازه نمی‌دهند کادنس به جزیره بیاید. تابستان هفده خانواده او را در جزیره می‌پذیرد، اما همه بیمار شده‌اند و خانه‌ی قدیمی و خاطره‌انگیزشان را کوبیده‌اند و خانه‌ای مدرن به جایش ساخته‌اند و کماکان هیچ‌کس حاضر نیست برایش تعریف کند چه بر سرش آمده. حتا دخترخاله‌ها و پسرخاله‌هایش که حاضر نشده بودند پس از آن حادثه و غیبت دراز با او هیچ ارتباطی برقرار کنند، الان طوری رفتار می‌کنند که انگار همه‌چیز بر روال سابق است.

ما دروغگو بودیم رُمانی پیچیده و مدرن با فضایی تعلیقی و پایان‌بندی بی‌نهایت غافل‌گیرانه است که بعید است به این آسانی فراموشش کنید. کتاب را بخوانید و اگر کسی پرسید پایانِ قصه چه می‌شود، مثل همه‌ی شخصیت‌های داستان دروغ بگویید.

مایا، خلبانِ سابقِ ارتش، تصویری باورنکردنی در دوربینِ مخفیِ مراقبت از پرستارِ بچه‌اش می‌بیند: دخترِ دوساله‌اش مشغولِ بازی با شوهرش، جویی، است… اما جویی دو هفته پیش به قتل رسیده بود. در قلبِ این معما پرسشی است که مایا را سخت آزار می‌دهد: آیا باید چیزی که با چشمِ خودش دیده باور کند؟ یا زخم‌های جنگ ذهنِ او را به وادیِ توهّم کشانده؟ مایا برای آن‌که جوابِ این معما را پیدا کند باید با اسراری که در ژرفای وجودش پنهان کرده رودررو شود. باید با قصه‌ی باورناپذیری کنار بیاید که درباره‌ی شوهرش می‌فهمد و نیز با قصه‌ای درباره‌ی خودش.